Αξίζει να είναι προκλητικός στο σχολείο

Κατά τη διάρκεια της σχολικής φοίτησης, σχηματίζεται στο παιδί μια συλλογική προσωπικότητα, η οποία εμφανίζεται στη σχέση μεταξύ του μαθητή και των ανθρώπων γύρω του. Ένας σημαντικός ρόλος σε αυτή τη διαδικασία διαδραματίζει το επιλεγμένο μοντέλο συμπεριφοράς, το οποίο μερικές φορές μπορεί να είναι αρκετά εκκεντρικό.

Ένα από τα χαρακτηριστικά της ψυχής των παιδιών είναι η επιθυμία να αντιταχθούμε στο περιβάλλον των συνομηλίκων, προσελκύοντας όλο και περισσότερη προσοχή της κοινωνίας. Μερικές φορές γι 'αυτό το παιδί επιλέγει ένα πολύ μη τυποποιημένο μοντέλο συμπεριφοράς, που συνορεύει με την κοινωνιοπάθεια. Το φαινόμενο αυτό είναι αρκετά κοινό και αρκετά κατανοητό, αλλά κρύβει ορισμένα προβλήματα που απαιτούν υποχρεωτική επίλυση. Από τη μία πλευρά, η επιθυμία να ξεχωρίζει κανείς ως προκλητική συμπεριφορά μπορεί να θεωρηθεί φυσιολογική, αλλά η επιθυμία να υπερβούμε τα ηθικά και κοινωνικά πρότυπα θα πρέπει να αποφεύγεται με κάθε τρόπο.

Επικοινωνιακή συμπεριφορά με συνομηλίκους

Στον κύκλο των φίλων, ο μαθητής έχει το πλήρες και νόμιμο δικαίωμα να ξεχωρίζει, υπογραμμίζοντας τη δική του προσωπικότητα. Συχνά, ο κύριος παράγοντας που οδηγεί στον προσδιορισμό της πορείας που ακολουθεί ένας νεαρός άνδρας ή κορίτσι για να αναγνωρίσει τον εαυτό του ως πιο πολύτιμο πρόσωπο από όλους τους άλλους είναι η μόδα και οι αντίστοιχες τάσεις της. Το παράδοξο είναι ότι το παιδί επιδιώκει να παρουσιάσει την ατομικότητα ενεργώντας εντελώς ενάντια στον φορέα - κερδίζοντας χαρακτηριστικά που υποδηλώνουν ότι ανήκουν σε μια κουλτούρα που ορίζεται από τον ίδιο τύπο πλειοψηφίας. Αντί να ακολουθήσει την κατεύθυνση της ανάπτυξης απέναντι από το πλήθος, που κάνει πραγματικά το παιδί μοναδικό, επιδιώκει να πηδήσει πάνω από το κεφάλι του στη γενική μάζα του είδους του. Ένα παράδειγμα αυτού είναι τα μοντέρνα ρούχα, ο τρόπος επικοινωνίας, οι χρησιμοποιημένοι κύκλοι λόγου και η γοητεία των αντικειμένων της τέχνης που χαρακτηρίζουν τα περισσότερα παιδιά. Δεν είναι πάντα καλό όταν μια αξίωση για ένα αγαθό γεννιέται στο κεφάλι του παιδιού, που δεν υποστηρίζεται από την υλική κατάσταση των γονέων ή, για παράδειγμα, από τις δικές τους ικανότητες. Αντί να επιλέγει έναν άλλο, πιο κατάλληλο τρόπο ανάπτυξης, ο μαθητής αρχίζει να συμπεριφέρεται υπερβολικά, μερικές φορές ανεπαρκώς, που δεν μπορεί πλέον να θεωρηθεί δεδομένος.

Σχέσεις με τους εκπαιδευτικούς

Το χάσμα μεταξύ των γενεών των εκπαιδευτικών και των σπουδαστών είναι τεράστιο, το οποίο εκφράζεται στη σύγκρουση απόψεων, τις ηθικές αρχές και τους κανόνες της κοινωνικής συμπεριφοράς. Σε αυτή τη βάση, συχνά προκύπτει μια σύγκρουση που ορίζει τον δάσκαλο στα μάτια του παιδιού ως ενοχλητικό συνομιλητή που δεν έχει καμία πραγματική εξουσία πάνω του. Από τη μία πλευρά, το παιδί πρέπει να καταλάβει ότι αυτό είναι πράγματι έτσι, αλλά δεν είναι απαραίτητο να περάσουμε τη γραμμή του σεβασμού. Κανείς δεν αναγκάζει κάποιον να αποδεχθεί την άποψη που υπαγορεύει ο δάσκαλος, αλλά να ακούει και να προσπαθεί να κατανοήσει την ουσία του προβλήματος για έναν ώριμο και ενδιαφερόμενο δεν είναι μόνο εύκολο αλλά και πολύ χρήσιμο.