Αυτό που ήταν καλό στο σύστημα της σοβιετικής εκπαίδευσης

Η διδασκαλία παιδιών σε ένα σοβιετικό σχολείο είχε ως στόχο όχι μόνο να τους διδάξει να διαβάζει, να μετράει, να γράφει, να δίνει τα βασικά των διαφόρων επιστημών, αλλά και να τα διαμορφώνει ως άτομα, για να εκπαιδεύσει τα αξιόλογα μέλη της κοινωνίας. Στο πλαίσιο της αποκτήσεως γνώσης σχετικά με τους νόμους της φύσης, της σκέψης και της κοινωνίας, αναπτύχθηκαν εργασιακές δεξιότητες, κοινωνικές δεξιότητες, ισχυρές κομμουνιστικές απόψεις και πεποιθήσεις. Αλλά όλα αυτά ισχύουν μόνο σε σχέση με ολόκληρη την εποχή της σοβιετικής εκπαίδευσης. Σε διάφορα στάδια σχηματισμού και ανάπτυξης, η κατάσταση ήταν λίγο διαφορετική.

Ο σχηματισμός της σοβιετικής εκπαίδευσης

Δεν μπορείτε να μιλήσετε για τα πλεονεκτήματα του σοβιετικού εκπαιδευτικού συστήματος χωρίς να καταλάβετε πώς, πότε και από πού προήλθε. Οι βασικές αρχές της εκπαίδευσης για το εγγύς μέλλον διαμορφώθηκαν το 1903. Στο Β΄ Συνέδριο του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος, δηλώθηκε ότι η εκπαίδευση πρέπει να είναι καθολική και δωρεάν για όλα τα παιδιά κάτω των 16 ετών, ανεξάρτητα από το φύλο. Επιπλέον, τα σχολεία και τα εθνικά σχολεία πρέπει να εκκαθαριστούν και το σχολείο πρέπει να χωριστεί από την εκκλησία. 9 Νοεμβρίου 1917 είναι η ημέρα ίδρυσης της κρατικής επιτροπής εκπαίδευσης, η οποία έπρεπε να αναπτύξει και να ελέγξει ολόκληρο το σύστημα εκπαίδευσης και πολιτισμού της τεράστιας χώρας των Σοβιετικών. Ο Κανονισμός «Για την Ενιαία Σχολή Εργασίας της RSFSR», τον Οκτώβριο του 1918, προέβλεπε την υποχρεωτική παρακολούθηση του σχολείου από όλους τους πολίτες της χώρας ηλικίας 8 έως 50 ετών που δεν μπόρεσαν ακόμη να διαβάζουν και να γράφουν. Το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να επιλεγεί ήταν σε ποια γλώσσα να μαθαίνει να διαβάζει και να γράφει (ρωσικά ή μητρική).

Εκείνη την εποχή, το μεγαλύτερο μέρος του ενεργού πληθυσμού ήταν αναλφάβητος. Η χώρα των Σοβιετικών θεωρήθηκε ότι βρίσκεται πολύ πίσω από την Ευρώπη, όπου η γενική εκπαίδευση για όλους εισήχθη σχεδόν 100 χρόνια νωρίτερα. Ο Λένιν πίστευε ότι η ικανότητα ανάγνωσης και γραφής θα μπορούσε να δώσει ώθηση σε κάθε άτομο να «βελτιώσει την οικονομία του και το κράτος του».

Μέχρι το 1920, πάνω από 3 εκατομμύρια άνθρωποι ήταν γραμματικοί. Μια απογραφή του ίδιου έτους έδειξε ότι περισσότερο από το 40 τοις εκατό του πληθυσμού άνω των 8 ετών μπορεί να διαβάσει και να γράψει.

Η απογραφή του 1920 ήταν ελλιπής. Δεν πραγματοποιήθηκε στη Λευκορωσία, στην Κριμαία, στην Υπερκαυκασία, στον Βόρειο Καύκασο, στις επαρχίες Podolsk και Volyn και σε ορισμένες περιοχές της Ουκρανίας.

Οι βασικές αλλαγές περίμεναν το εκπαιδευτικό σύστημα το 1918-1920. Το σχολείο χωρίστηκε από την εκκλησία και η εκκλησία από το κράτος. Η διδασκαλία οποιασδήποτε θρησκείας απαγορεύτηκε, αγόρια και κορίτσια μελετούσαν τώρα μαζί, και τώρα δεν υπήρχε τίποτα να πληρώσει για μαθήματα. Ταυτόχρονα, άρχισαν να δημιουργούν ένα σύστημα προσχολικής εκπαίδευσης, αναθεώρησαν τους κανόνες εισδοχής σε ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Το 1927, ο μέσος χρόνος εκπαίδευσης για άτομα άνω των 9 ετών ήταν λίγο περισσότερο από ένα χρόνο, το 1977 - σχεδόν 8 ολόκληρα χρόνια.

Μέχρι τη δεκαετία του 1930, ο αναλφαβητισμός ως φαινόμενο νικήθηκε. Το εκπαιδευτικό σύστημα οργανώθηκε ως εξής. Σχεδόν αμέσως μετά τη γέννηση ενός παιδιού, θα μπορούσε να σταλεί σε ένα νηπιαγωγείο, στη συνέχεια σε ένα νηπιαγωγείο. Επιπλέον, υπήρχαν νηπιαγωγεία, καθώς και όλο το εικοσιτετράωρο. Μετά από 4 χρόνια δημοτικού, το παιδί έγινε μαθητής γυμνασίου. Μετά την ολοκλήρωση, θα μπορούσε να πάρει ένα επάγγελμα σε ένα σχολείο ή κολλέγιο ή να συνεχίσει τις σπουδές του στο λύκειο.

Η επιθυμία να εκπαιδεύσει αξιόπιστα μέλη της σοβιετικής κοινωνίας και τους αρμόδιους ειδικούς (ειδικά μηχανικό και τεχνικό προφίλ) έκανε το σοβιετικό εκπαιδευτικό σύστημα το καλύτερο στον κόσμο. Το εκπαιδευτικό σύστημα υπέστη πλήρη μεταρρύθμιση κατά τη διάρκεια των φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων στη δεκαετία του 1990.